قراردادهای صوری و امضای بدون مطالعه؛ معضل رایج این روزها

در جامعه امروز، به‌ویژه با گسترش فضای مجازی و معاملات سریع، پدیده «امضای بدون مطالعه» به یک بحران حقوقی تبدیل شده. افراد بدون آگاهی از مفاد قرارداد، صرفاً به اعتماد طرف مقابل، پای برگه‌ای را امضا می‌کنند که بعدها ممکن است برایشان دردسرهای جدی ایجاد کند.

در بسیاری از دعاوی ملکی، خانوادگی یا حتی استخدامی، جمله‌ی تکراری طرفین این است:
“نخوندم، فقط امضا کردم!”

اما از نظر حقوقی، امضا یعنی قبول مفاد قرارداد. دادگاه مسئولیتی در برابر بی‌دقتی طرفین ندارد و اصل بر صحت قراردادهاست مگر خلافش ثابت شود.

در کنار این، قراردادهای صوری نیز به ابزاری برای فرار از تعهدات یا فریب دیگران تبدیل شده‌اند. مثل صلح‌نامه‌های جعلی برای فرار از مهریه، یا اجاره‌نامه‌هایی که مالک و مستأجر فقط برای ارائه به نهاد خاصی تنظیم می‌کنند.