محاربه در حقوق کیفری ایران

محاربه از جرایم مهم علیه امنیت و آسایش عمومی است که در ماده ۲۷۹ قانون مجازات اسلامی ۱۳۹۲ تعریف شده:
«کسی که به قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آن‌ها و یا به قصد ایجاد ناامنی در محیط، سلاح بکشد، محارب محسوب می‌شود.»

ارکان محاربه
1. رکن مادی: کشیدن سلاح (اعم از گرم یا سرد) برای ایجاد ناامنی یا ترس.
2. رکن معنوی: قصد ایجاد رعب و وحشت یا تعرض به جان و مال و ناموس مردم.
3. رکن قانونی: تصریح قانون‌گذار در مواد ۲۷۹ تا ۲۸۴ قانون مجازات اسلامی.

نکات مهم
• صرف حمل سلاح بدون قصد ایجاد رعب، محاربه نیست.
• اگر سلاح کشیدن صرفاً علیه یک یا چند نفر خاص باشد و جنبه عمومی نداشته باشد، مشمول محاربه نمی‌شود و در قالب جرایم دیگر (مثل ضرب و جرح یا تهدید) بررسی می‌شود.
• عنصر اساسی در محاربه، اخلال در امنیت عمومی است

عسر و حرج زن

زن می‌تواند در شرایط دشوار و طاقت‌فرسا مانند ترک طولانی‌مدت زندگی از سوی شوهر، اعتیاد، ضرب و شتم شدید یا بیماری صعب‌العلاج همسر، با استناد به عسر و حرج از دادگاه درخواست طلاق کند

جرایم علیه اخلاق و عفت عمومی

این دسته مربوط به جرایمی است که با ارزش‌ها و هنجارهای اخلاقی جامعه در تضاد هستند. مثل:
• زنا، لواط و مساحقه
• قوادی و دایر کردن مراکز فساد
• انتشار تصاویر و محتوای مبتذل یا مستهجن
قانون‌گذار در این حوزه به دنبال حمایت از نهاد خانواده و ارزش‌های اخلاقی است

۱. دعاوی مالکیت

پرونده: علی یک قطعه زمین خریده اما شخص دیگری سند رسمی به نام خودش دارد. علی دعوای ابطال سند رسمی و اثبات مالکیت مطرح می‌کند. دادگاه با بررسی مبایعه‌نامه و شهادت شهود، در صورت اثبات حقانیت علی، سند طرف مقابل را باطل و به نام علی سند صادر می‌کند.