مطابق قانون شخصی که مالی به یک نفر بخشیده است (هبه کرده است) اصولا میتواند از هبه خود برگردد؛[ به زبان ساده تر بخشش کننده میتواند بگوید من از بخشش خودم پشیمان هستم و مال خودم را به من پس بدهید] در این صورت دادخواستی که باید طرح شود دادخواست رجوع از هبه هست. اما نکته ی حائز اهمیت این هستش که اگر شخصیکه طرح دعوی کرده است در دست خود هبه نامه نداشته باشد ممکن هست طرف دعوی بگوید این مال به من هبه نشده است مثلا ادعا کند خواهان بابت دینی که خواهان به من داشته این مال را به نام من زده است. در این صورت دادگاه قرار عدم استماع دعوی صادر خواهد کرد.
بنابر این خواهان اول باید یک دعوای مقدماتی با عنوان اثبات هبه طرح کند تا پس از اثبات هبه به خواسته ی تایید رجوع از هبه هم رسیدگی شود.
یعنی در یک دادخواست خواسته ی اولش را بنویسد: اثبات هبه و خواسته ی دومش را بنویسد: تایید رجوع از هبه تا دادگاه به هر دو خواسته رسیدگی کند و رای به نفع خواهان صادر کند. البته در مواردی هبه کننده امکان رجوع از هبه را ندارد که در پست بعدی عرض خواهد شد.

در صورتیکه یک طرف قرارداد از شروط مندرج در قرارداد تخلف نماید ، اصولا برای طرف دیگر حق فسخ ایجاد میشود و میتواند قرارداد را فسخ کند؛ ساز و کار فسخ قرارداد چنین هست که طرفی که قصد فسخ دارد باید خطاب به دادگاه دادخواست تایید فسخ تقدیم کندتا دادگاه حکم به تایید فسخ بدهد وانحلال قرارداداعلام شود .
اما نکته ی مهم در طرح دعوی تایید فسخ این هست که تایید فسخ توسط محکمه ، مستلزم[[ اعلام اراده قبلی]] خواهان نسبت به فسخ قرارداد هست؛ به زبان ساده تر یعنی اینکه شخصیکه دعوی تایید فسخ طرح میکند باید در دادگاه اثبات کند که قبل از طرح دعوی ،فسخ قرارداد را به خوانده اعلام کرده است تا دادگاه حکم به تایید فسخ قرارداد مربوطه بدهد ودر صورتیکه این اعلام اراده از طرف خواهان به خوانده برای دادگاه محرز نباشد قرار عدم استماع دعوی از طرف دادگاه صادر میشود .
بنابر این خواهان اول》باید خطاب به خوانده اظهارنامه فسخ قرارداد ارسال کندسپس》خطاب به دادگاه دعوی تایید فسخ طرح کند و اظهارنامه ی ارسالی را پیوست دادخواست تایید فسخ نماید تا دعوی طرح شده مورد پذیرش دادگاه قرار گیرد.

از خطاهای رایج در قرارداد ها عدم وجود ضمانت اجرای موثر در قرارداد میباشد؛ مثلا در قرارداد مشارکت در ساخت ذکر میشود: در صورت تخلف سازنده از شروط قراردادی ، مالک حق فسخ دارد در حالیکه این شرط ، کافی برای الزام طرف قرارداد به پایبندی به محتوای قرارداد نیست و بهتر هست چنین نوشته شود: درصورت تخلف سازنده از شروط قراردادی، مالک حق دارد قرارداد را فسخ کند و n درصد از مبلغ ملک را به عنوان وجه التزام از سازنده اخذ نماید . در این صورت هست که طرف قرارداد خود را پایبند به اجرای قرارداد خواهد یافت.